"Qardelen" kitabının təqdimat video çarxı

                                     Kölgə

Kölgə çox sıxılırdı, üz-gözündən təklik tökülürdü.  Ayağa qalxdı gedib aid olduğu vücudu tapacaqdı. Belə olmazdı axı çox darıxırdı. Heç nə onu həyata təkrar bağlaya bilmirdi. Sahibindən niyə necə qopduğunu anlaya bilmirdi. Özündən çox aid olduğu vücudu düşünürdü. O adam kölgəsiz necə yaşaya bilirdi görəsən?

Kölgə yorğun idi rəngi öləzimişdi.  Yetim idi artıq.

Qaranlıq rəngdəki bədəni qarışmışdı gecəyə dartıb ayıra bilmirdi özünü gecədən. İtirdi kölgə. Günbəgün, saatbasaat, anbaan itirdi...

Özünü tapa bilməyənləri kim tapa bilərdi axı? ... Heç  kim yaxın durmazdı  bu missiyaya. Kimə lazım idi itənlər, itirilənlər...

Hər səhər baş ağrısıyla oyanırdı yuxudan. Xatirələr, düşüncələr məngənəsində sıxılan beynini itirmək istəyirdi belə anlarda. Bəlkə də sahibi də, eyni şeyləri hiss etmişdi. Və kölgəni könüllü itirmişdi. Bilmirdi...

Bu düşüncələr kölgənin xoşuna gəlmədi, divardan tuta-tuta güc bəla ilə ayaqda durmağa çalışdı. Özünü toplamağın yollarını aramalıydı. Halsızlıqdan qəddi bükülürdü arada. Rəngi qaçırdı, ən əsası isə belə hallarda həmişə özündən qaçırdı.

Ayaqüstə dura bilmirdi. Divarın dibinə qısıldı. Gözləri yol çəkirdi. Kimi çəkirdi?

Düşündü kölgə. “Yol çəkmək” ifadəsinin ifadəsizliyini. Gözlər gözləri çəkə bilmirdisə əgər, yolu necə çəkə bilərdi axı. Bunu hansı dəli uydurmuşdu. Hamı da inanmışdı.

 Yanında oturan adama gözünün ucuyla baxdı. Adamın kölgəsini qısqandı. Adamsız qalmışdı kölgə. Bu qədər cəmiyyətdə adamsız qalmaq çox çətin hissdir.

Kölgə yanında əyləşən nimdaş ruhlu adama tərəf əyildi. Başını onun çiyninə söykəmək istədi. Adam kölgəni silkinib qalxdı.

Kölgənin başı asfalta dəydi, vallah pis dəydi. Hələ  bu bəs deyilmiş kimi  kölgənin xətrinə də dəydi bu.

Atılmış, bəzənsə satılmış idi artıq. Görməməzlikdən gəlinməkdən lap zəhləsi gedirdi. Axı o harda idi?...

Bildiyi tək bir şey var idi yaman darıxırdı. Bəzən viski şüşəsində özünə tamaşa edirdi.  Solğunlaşmışdı kölgə. Ya da adamsızlaşmışdı bilmirdi.

Amma dəyişmişdi, dəyişdirilmişdi. Sahibinə  güvənmişdi, güvənini itirmişdi, itirilmişdi. 

Amma yenə də onu axtarırdı gözləri. Çırpınırdı  kölgə, onu axtarmayana tərəf. Unudurdu kölgə yavaş-yavaş, unudulurdu. Unudulmaq üşüdürdü onu.

Kölgə hiss edirdi ki, onda nəsə dəyişir. Sonra kölgə son gücünü topladı, işıq gələn bir pəncərəyə yaxınlaşdı. İçəridə idi.

Nəhayət onu tapmışdı. Budur o. Ancaq kölgənin düşüncələri bir anda yerlə-yeksan oldu. Əriyib dodaqlarında qaldı. Heç vaxt ucadan tələffüz olunmadı. Anladı ki, atılıb. Artıq bundan əmin idi. Onun yerini də, xoşbəxtliyini də oğurlamışdılar. Özündən savayı heç nəyə aid deyildi artıq. Özünü qucaqladı bərk-bərk. Öpə bilmədi öz dodağından. Sarsıldı kölgə.

Üzünü şüşəyə söykəyib dayandı. Yavaş-yavaş dəli olduğunu düşünürdü. Saniyə-saniyə dəli olurdu.

Qar yağırdı küçəyə, həyətə, evə və kölgənin düşüncələrinə. Dəlilik yağırdı üz-gözündən.

Gerçəyi anlayan Kölgə sürünə-sürünə uzaqlaşırdı adamlıqdan, insanlığa tərəf.

Nargis (Nərgiz İsmayılova)

Gelmişine geçmişine Sevgili...

Her mutlu aşk hikayesinin sonu saçmalıkla bitiyor,
her masum hikayenin sonunda bir piç oluşuyor ve o piç sevgiyi mahvediyor..
Aşk sonrasında oluşan nefret hiç bitmiyor, küçülmüyor, büyüdükçe büyüyor...dallanıyor budaklanıyor
Ve o nefretin gölgesini sevgi zannedip ona sığınan her insanı mutsuz ediyor... öldürüyor
İçimdeki nefretin mimarısın sevgili
Yarattığın  bu şahesere insanlar hayran kalıyor, tapıyor, piç!!!...
Unutmuyorum seni, unutamıyorum...
Her gün kafamda bin çeşit küfr üretiyorum gelmişine geçmişine ...
Bin türlü kazada kaybediyorum hayalimde seni ...
Ölümlerden ölüm beğenmiyorum senin için...
Sonra mezarınn önünde diz çöküp siyah siyah ağlıyorum..
Cehennem diliyorum ruhun için...
Göz yaşlarım siyaha boyuyor mezarına bıraktığım beyaz gülleri...
Belki de beyaza hiç layık olmadığın için böyle oluyor bilmiyorum...
Hissediyorum kefenin bile rimellerimin siyahıyla boyanmıştır...
Eminim toprak bile utanır senden...
iki dünya arasına sıkışan lanetli ruhsun sevgili, gelmişine, geçmişine ...

Eğer kadınlar güçlü olacaksa, peki kim kadın olacak?!!!

Kadınların yalnızlıklarını anlamaz ki, Adamlar...

Kadınların aşkları bir paçavra gibi yerlerde sürüklendiğinde, sadakatleri çaresizlikmiş gibi kabul görüldüğünde, gider kadınlar...

Bazen senden , bazen ondan, ama en çok kendinden gider kadınlar...

Güçlü olur kadınlar, ezildiklerinde...

Ama inan ki, hiç bir kadın güçlü olmak istemez,

Her kadın Adamının kollarında huzurla uyuyan zayıf olmayı yeğler çoxu zaman...

Kadın aşk için yaratılmıştır, kadının yaratılışının gizemini bozar güçlü olmak...

Eğer kadınlar güçlü olacaksa, peki kim kadın olacak?!!!

Kadının güçlü olduğu tek nokta anne olduğu anlardır...

Bu zamanlarda bile Adamına verdiği hediyeyi düşleyerek mutlu olur, sevdiğinin bir parçasını dünyaya getirdiği için mutluluktan uçar kadın...

Peki adamlar...

Neden yıkar, ezer, parçalar bu narin vücutları?

Felsefe tarihini okurken, bize örnek olan bir çok akımın liderlerinin fikirlerini araştırırken karşıma çıkan bir çok nokta beni şaşırtdı...Hepsinin karamsar olmasının, kadını ezmesinin ortak nedeni annelerine duydukları nefretten kaynaklanmaktadır.

Erkekte kadınlara karşı ilgi de, nefret de, sevgi de annesinden aldığı etki, ilgi üzerinde kurulu...

Bu noktada söyleyeceksiniz ki, anne çocuk üzerinde büyük etkiye sahipmiş... haklısınız doğru

Fakat anneni mutlu edemeyen, ezen, ailenin, eşin kadındaki etkisi değilmidir kadının çocuğuna, etrafına yansıttığı bu şey?!!!...

Kadınlar güçlü olmak istemezler ki, bunu anlamaz adamlar...

Kadınlar sevilmek isterler...

Kadın  kendinden giderse yalnızlık  denen o şey gerçekleşir.

Kadın kendinden giderse adamların sürüyle ölümü gerçekleşir, kadın kendinden giderse bitmez, tükenmez, güçlenir, erkek ırkına özgü şeyi, güçü kaybeder adamlar...Güç dengesi yaratılışına uymayan ırk arasında paylaşıldığında ise, denge bozulur. Mutsuz ve güçlü kadınların günbegün çoğaldığı dünyamızda, denge kaybediliyor, erkeklik kaybediliyor......

Bende öleceğinden korkuyorum…

Boğuluyorum…
Boğazıma düğüm uzaklıklar,
daralıyorumAyağıma bağ bu aşk gidemiyorum …Sen gidiyorsun hayaline,
ben veda ediyorum hayalime…Sen gittikçe her kilometre kabus olup dalıyor rüyalarıma…Kabusum oluyor sensizlik,
korkuyorum bizi başka yatakta unutacağından…beni onun kulağına hatanmışım gibi anlatacağından…Korkuyorum şişelere takılıp, hayaline sokulup,
bensizliklerde sızacağımdan…Köpekler gibi kokunu araya-araya öleceğimden…Bende öleceğinden korkuyorum… 

Ruhumda saklı bir yaradır yokluğun...

Anlatmak isteyip te anlatamadığım ,

Unutmak isteyip te yapamadığım,

 kelimelere dökemediğim bir gizemdir yokluğun...

Nasıl bir yokluktur bu?

Senle dolu bensizliktir yokluğun...

Konuşsam kelimeler yetmez,

Sussam içimde enkazlar bitmez...

Ruhumda saklı bir yaradır yokluğun...

Limanına bir türlü ulaşamadığım, saniye-saniye, ömür-ömür

boğulduğum bir denizdir yokluğun...

Hayalın bile silik, tutunamadım, kalkamadığım

Senden sonra...

Yudum-yudum içtiğim bir zehirdir yokluğun...

Bensizliktir,

Sensizliktir,

Bizsizliktir yokluğun...

        

                nerdeydin

Senleştikçe beni kaybettim. Kaybettikçe bittim. Söyle nerdeydin?

 Evlenmişsin, baba olmuşsun, en önemlisin büyümüşsün.

 Hayat seni de ezmiş, bükmüş, çizmiş, silmiş.

Hayat seni de  almış senden,  oyuncak yapmış kendine, benleşmişsin.

 Anılar bendeki seni, sendeki ....  sahi sende var mıydım ben? 

Anılar, düşünceler, yıllanmış acılar, yalanlaşmış gerçekler, gelen haberler, giden haberler demlenmişsin.

Aynı amaç, aynı yaşam, isteklerin, onların istekleri, onların ümitlerine oyuncak olurken kaybolmuşsun, yok olmuşsun...

Kendini dinlerken, onları duydun, kendini duyarken geç kaldın.

  Aynı şehir, aynı zehir, aynı ölüm aynı teselli  yaşlanmışsın...

Gözlerin bana sarılırken, ellerin onun belinde, dudakların onun boynunda aldanmışsın.

Onlara yakınken, senden uzaklaşmışsın.  

Geçmişi lanetlemiş, unutamamışsın.

Yıkılmışsın, kirlenmişsin, durulmuşsun.

 Yanılmışım, Yanılmışlar,Yanılmışsın....

Ümitlerimiz tozlu, hayallerimiz onlu

Bizsizlikten yalnızlaşmışsın.

Hayallerimizi satmışsın, batmışsın, yalanlaşmışsın...

Bunca olana rağmen sahi ... Canım

nerdeydin??? kimdeydin?? kimleydin?