Karanlıklar şehrindeki kadın ... 
                                                        1

                                                                                                                                                 Bir kadın varmış,yaşadığını sanan,kalabalığın içinde hep yalnız kalan.Bir gözü gülümserken diğer gözü hıçkırarak ağlayan...Bir kadın varmış işte,varoluşuyla diğer varlıkların umudu,kendininse cehennemi olan..Bir kadın varmış ruhu özgürlük için çırpınırken bir adamın gönüllü kölesi olan...Çok güzel bir kadın gülüşüyle çiçekleri utandıran,göz yaşlarıyla bulutlara meydan okuyan,mağrurluğuyla Prometeyin kadın halini hatırlatan .....
Ne oldu peki o kadına ? diye soracaksınız şimdi merak ettiniz dimi...
Yaşıyor evet o kadın, ruhuna uymayan bir hayatı,hayır yalnız değil o kadın, yalnızlıkları,özlemleri,çok sevdiği pişmanlıkları yanında onun...
Bazen bunalıyor kadın yollar çağırıyor onu,gitmek istiyor güzel kadın üzerindeki siyah gömleğiyle,avuçlarında sakladığı umut kırıntılarıyla...yalın ayak gecenin karanlığında kaybolmak,yok olmak istiyor...
Dudaklarında yarım kalmış bir melodi,gözlerinde kadere olan alayları gamzelerinde gizlediği büyüleyici  gizemiyle karanlıklarda kaybolmak istiyor kadın...Duruyor düşünüyor,güzel gözlerinden hüzün taşıyor,daha da siyahlaşıyor gözleri,uzun kirpikleri perdeleyemiyor yalnızlığını,mutsuzluğunu...İçinde fırtınalar kopuyor,derin derin nefes alıyor,yine bir gözü ağlıyor,diğer gözüyse yine gülümsüyor hayatini adadığı,onu anlamayan kalbini yalnızlaştıran adama...

Uzatıyor adam elini,bencilce gülümsüyor yine başkalarının hayali kendinse oyuncağıymış gibi davrandığı kadına...uzaklara dalıyor gözleri kadının,başını eğiyor aşağı,iki gözüyle ağlıyor simsiyah saçları yardım ediyor ona gizlemek için tuzlu göz yaşlarını...Lanetlemiyor kaderi,umutla çarpıyor çünkü hala kalbi,tutuyor yine adamın elini güzel kadın,son şans verircesine....